Om meg

Eg heiter Kristin Straume og bur på Straume i Vaksdal kommune, der eg òg vaks opp. Eg er fødd i 85, utdanna lærar, gift og har tre born. Eg har alltid vore glad i å skriva, og på den måten uttrykkja kjensler, tankar og erfaringar i ord. For meg er det vanskeleg å tenkja seg eit liv utan å kunna skriva ut det som trengs. Etter kvart har eg òg delt det eg har skrive, sidan 2017 på instagram som @berrekristin. Det er motiverande for skrivinga når så mange seier at orda mine kan vera til trøyst eller nytte, og det kjennest meiningsfylt å dela då.

I 2019 gav eg ut mi fyrste bok på eige forlag (berrekristin) med utgangspunkt i tekstar delt på instagram. 800 eksemplar blei utseld på ein månad, og eg var overvelda! Det har etter kvart blitt fire bøker gjeve ut på eige forlag, og dei siste åra har eg jobba med å òg kunna tilby andre produkt med dikt på, sidan fleire spør etter slikt. Det har resultert i handlenett og kort, og no turkopp. Meir om prosessen rundt bøkene står under, for spesielt interesserte!

PR er vel noko av det eg har vore dårlegast på. Å reklamera for meg sjølv og det eg gjer, kjennest veldig vanskeleg og skrytete, det kan vel vera bygdedyret i meg sjølv som stoppar meg, anten eg likar det eller ikkje. Men eg øver meg på å promotera eigne greier innimellom, fordi det verkar som folk treng orda mine, og får noko ut av dei som dei kan bruka inn i sitt liv.

Dei siste åra har eg òg vore med på arrangement der eg har prata litt og lese dikt, og innimellom sunge nokre songar som eg har laga eigne tekstar til. Det er alltid litt skummelt, eg blir blant anna redd for at folk kjem for å høyra på som har fulgt meg lenge på instagram, og blir skuffa når eg berre er meg. Ei heilt vanleg dame som likar å formulera ting i ord. Men kanskje det er det som gjer at folk tar til seg orda og kjenner dei gjer godt? Eg håpar det!

Om bokprossessen

Her skal eg gå  litt i djupna på  korleis eg har  jobba med  bøkene mine.  Det er viktig for  meg å  ha ei  tydeleg og  gjennomført  ramme på  bøkene, og eg  jobbar mykje  med utval av dikt og  rekkjefylgje, og er ikkje framand for å endra eksisterande dikt for at dei skal passa inn i heilskapen i bøkene, som sikkert nokon har sett. Eg likar at dikta kan vera dynamiske, og brukast i ulike settingar!

For meg sjølv hadde eg ein tanke med fyrste boka om at strukturen i boka skulle gjenspegla livet, frå barndom til alderdom, utan at det trengte vera så uttalt gjennom boka. Den svarte boka har døgeret som struktur, den grå boka årstidene frå ein vår til neste vår, medan den lilla har sorgprosessen frå sjokk til aksept.  Eg jobbar mykje med å kutte ut all «støy» så sidene og dikta vert reinast mogleg, og berre har med det som trengst å ha med. Det er òg difor eg kun har eit dikt per oppslag, altså at venstresida er tom, og alle dikta står på høgre side. Då krigar ikkje dikta om merksemd, og kvart dikt får plassen det treng. Eg har valt å skriva alle dikta for hand på papir, før eg digitaliserer dei med å scanna arka. Til den lilla boka skreiv eg dikta for hand på ein Remarkable 2, då blei dei automatisk digitaliserte.

Om du lurar på meir rundt det tekniske, kan eg seie at eg fyrst bearbeidar dei skrivne dikta lett i Photoshop før eg vektoriserer dei i Illustrator, og så brukar eg InDesign til å laga sjølve boka. Framsida lagar eg i Illustrator. Gode Kristin Øye med fleire les korrektur og gjev elles kommentarar på samanheng og innhald som eg tek med meg i prosessen, men elles gjer eg i grunn det meste sjølv, både gøy og krevjande!

AIT Grafisk er det kjekke og miljøvenlege trykkeriet som trykkjer bøkene mine. Dei heldt til i Oslo, og det var Hilde der som anbefalte meg å trykka bøkene med softfolie på utsida for at dei skulle vera ekstra gode å halda i. Det kan nesten kjennast som hud når du tek i dei. Det er med vilje arka inne i bøkene er ekstra tjukke så ikkje dikta skal skina gjennom til sidene bak. Dette gjer nok at bøkene blir dyrare i innkjøp, men eg har lyst til at dei skal vera så vakre og gjennomførte som mogleg, så det er det verdt. Nokre meiner eg sel bøkene for billeg, men det er viktigast for meg at orda er tilgjengelege for dei som treng dei.

No høyrer det med til historia at eg på eit tidspunkt vart kontakta av eit veletablert forlag som ynskte å gje ut ei bok med meg. Eg møtte fine folk der, som hadde trua på meg, og skrytte av det eg hadde fått til på eiga hand. Dei sa endåtil at dei ikkje hadde så mykje å læra meg om å laga gode bøker, for det klarte eg sjølv. Eg syntest det var kjekt å få slik anerkjenning, og byrja å laga eit manus til ei diktbok eg kunne gje ut saman med dei. Men eg trudde nok dei skulle vera meir med i den prosessen enn dei tenkte, så prosjektet vart til slutt forkasta. Eg trur det var min eigen feil, sidan eg sendte dei halvferdige manus med håp om tilbakemeldingar på kva som vart riktig veg. Men kanskje det var meininga, sjølv om eg ein periode mista litt trua på meg sjølv som skribent. For til slutt enda det opp med den lilla boka, som eg gav ut på eige forlag våren 2024.

Med den lilla boka har eg gått djupare i enkelte kjensler og tema enn eg gjer i dei andre, og denne har tema sorg og håp. Eg har ein tanke om å laga fleire slike «fargebøker» som går i djupna på ulike kjensler, og håpet er at den neste boka blir ei gul «gladbok». Eg må berre skriva fleire dikt når eg er glad, det er typisk at det er når eg har vonde kjensler som må ut at eg skriv mest. Dei gode kjenslene vil eg jo halda på, så eg har liksom ikkje behov for å skriva dei ut. Men eg kan jo snu litt på det, og tenkja at å setja ord på dei gode kjenslene òg kan vera ein måte å ta vare på dei, slik at eg kan lesa dikta og kjenna dei gode kjenslene igjen seinare. 

Det var meir om meg og bøkene, det får vel halda no. Takk for tålmodet og fylgjet så langt, håpar du vil halda fylgje vidare òg!